দুটা কবিতা

জন লেনন - তোমাৰ সপোন কেতিয়া ফলিয়াব ?

লাজ লাজকৈ ফুলকেইপাহ ফুলিব খুজিছিল
মাতৄয়ে বুকুৰ অমৄত ধালি ফুলকেইপাহক সজাইছিল
শৰতৰ ফুলনিত সেইকেইপাহ প্ৰথম ফুল হ’লহেতেঁন
নিয়ঁৰে আলফুলকৈ চুইছিল--

এদিন পিছফালৰ চোতালেদি সোমাই আহিছিল ফেটীসাপ কেইটামান
চকুত ঘৄণাৰ চাৱনি, লালসাৰ জুই
এপাহ এপাহকৈ নষ্ট কৰি দিছিল ফুলকেইপাহ
নিজৰ মাজত কাজিয়াও কৰিছিল সিহঁতে -
   কোনে কিমান নিৰ্দয়তা দেখুৱাব পাৰে
ফুলকেইপাহৰ শেষ পাহিটোলৈকে বিষ ধালি দিছিল কাপুৰুষকেইটাই |
আমি অৰণ্যৰোদন কৰিছিলো ফুলনিখনৰ বুঢ়া গছকেইজোপাৰ ওচৰত --

জন লেনন - তোমাৰ সপোন কেতিয়া ফলিয়াব ?

(কেইটামান কাপুৰুষ ভাৰতীয় সৈনিকৰ হাতত ধৰ্ষিতা ৰাজু বৰুৱা আৰু ভনীমাই দত্তৰ হাতত)

 তোমালোক জীয়াই থাকিবা মোৰ বুকুৰ মাজত

কিয় হেৰাই গ’লা তোমালোক
নিৰ্ভীকতাৰ শেষ সীমাত থিয় হৈ অচিন বাটেদি কিয় গুছি গ’লা |
ৰাজেন, ৰক্তবৰ্ণ প্ৰতিজ্ঞাৰে উদ্দীপ্ত হৈ পুৱাৰ সুৰুযটোৰ দৰে প্ৰ্তিভাত হৈছিলাহে তুমি ...
আৰু কবিৰণ্জন তুমি ?
পথাৰৰ বোকা ফালি দৌৰি থাকোতেও তুমি কবিতা গাইছিলা -
  "মাছবোৰ নামি আহে মোৰ বুকুৱেদি ..... "
হীৰক, মেঘ, অৰ্ণিবান - কিমানবোৰ নাম |
বহুতে আজিকালি তোমালোকৰ নামবোৰ নাজানেই ...
জনাসকলৰ বহুতে পাহৰিব বিচাৰে |
কিন্তু তোমালোক জীয়াই থাকিবা
মোৰ দৰে বহুতৰ বুকুৰ মাজত |