বৃন্দাবনৰ প্ৰেম (৯) – দুষ্টক দমন সন্তক পালন

(যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰপৰা)

শুকদেৱে মহাৰাজ পৰীক্ষিতক ক’লে –

সেই সময়ত কৃষ্ণৰ বয়স ১১-১২ বছৰ | এবাৰ নন্দৰাজে কৃষ্ণ-বলৰাম আৰু গোপ-গোপী সমন্বিতে সৰস্বতী নদীৰ পাৰত থকা দেৱী অম্বিকাৰ মন্দিৰ দৰ্শন কৰিবলৈ গৈছিল | দৰ্শনৰ অন্তত সকলোৱে সেইদিনা সৰস্বতী নদীৰ পাৰতে ৰাতিটো কটাইছিল | সেই সময়তে এডাল বিশাল অজগৰ সাপে নন্দক কামুৰি ধৰি এফালৰ পৰা গিলিব ধৰিছিল | কৃষ্ণই আহি অজগৰডালক ভৰিৰে হেঁচা মাৰি ধৰিছিল | পৰমেশ্বৰ কৃষ্ণৰ চৰণ স্পৰ্শত সেই অজগৰ সাপে এজন সুদৰ্শন বিদ্যাধৰৰ ৰূপ লৈছিল | কৃষ্ণক সেৱা কৰি তেওঁ কৈছিল – “হে নাৰায়ণ, তুমি সৰ্বজ্ঞ যদিও মই তোমাৰ আৰু ব্ৰজবাসীৰ ওচৰত নিজৰ চিনাকি দিছো | মোৰ নাম সুদৰ্শন | মই বিদ্যাধৰসকলৰ ৰজা | ধন-সম্পদৰ গৰ্বত অহংকাৰী হৈ মই এবাৰ আংগিৰস ঋষিক তেওঁৰ কুত্‍‍চিত বেশ দেখি হাঁহিছিলো | সেই ঋষিয়ে ক্ৰোধিত হৈ মোক অজগৰ সৰ্প হবলৈ অভিশাপ দিছিল | আৰু আজি এয়া তোমাৰ চৰণ স্পৰ্শত মই মোৰ পূৰ্বৰূপ ঘূৰাই পাইছো | হে নাৰায়ণ, মোক আশীৰ্বাদ কৰি স্বৰ্গলৈ যাবলৈ অনুমতি দিয়া |” এই সকলো দেখি নন্দ প্ৰমূখ্যে ব্ৰজবাসী আচৰিত হৈছিল আৰু তীৰ্থযাত্ৰাৰ পৰা উভতি আহোতে সকলোৱে কৃষ্ণৰ গুণ-কীৰ্ত্তন কৰি অহিছিল |

ইয়াৰ পিছত কৃষ্ণই শংখচূড় যক্ষক বধ কৰিছিল | শংখচূড় আছিল কুবেৰৰ অনুচৰ | এবাৰ শৰত্‍ কালৰ নিশা ৰাসক্ৰীয়া চলি থাকোতে এই শংখচূড়ে আহি এগৰাকী গোপীক হৰণ কৰি মহাবেগে দৌৰি পলাইছিল | কৃষ্ণ-বলৰামে শংখচূড়ক খেদি যাওতে কথা বিষম দেখি শংখচূড়ে গোপীগৰাকীক এৰি থৈ পলাইছিল | বলৰামক গোপীগৰাকীৰ সুৰক্ষাৰ বাবে থৈ কৃষ্ণই খেদি গৈ শংখচূড়ক আক্ৰমণ কৰি বধ কৰিছিল | শংখচূড়ৰ শিৰত লাগি থকা মহা-মূল্যবান ৰত্নৰ মণিটো কৃষ্ণই আনি বলৰামক দিছিল |

কৃষ্ণই শংখচূড় যক্ষক বধ কৰাৰ পিছত অৰিষ্ট নামৰ এক দৈত্যই কৃষ্ণক বধ কৰিবলৈ আহিছিল | শুকদেৱে মহাৰাজ পৰিক্ষীতক কৈছিল –

কৃষ্ণই ৰাসলীলা কৰি থকাৰ সময়ত স্বৰ্গৰ দেৱীসকলেও আহি ৰাসত অংশ গ্ৰহণ কৰিছিল | মহাদেৱে গোপীৰ ৰূপ ধৰি কৃষ্ণৰ লগত নাচিছিল | কৃষ্ণই ৰাসলীলা কৰা সময়ত গন্ধৰ্ব সকলে আনন্দত মতলীয়া হৈ গকুল-বৃন্দাবনত নৃত্য-গীত কৰিছিল | সেই আনন্দমুখৰ উত্‍সৱ দেখি অৰিষ্টৰ মনত ক্ৰোধ উত্‍পন্ন হ’ল | অৰিষ্টই এটা বিশাল ষাড় গৰুৰ ৰূপ ধাৰণ কৰি গকুলত এফালৰ পৰা সকলো মহতিয়াই নিবলৈ ধৰিলে | কৃষ্ণক দেখি অৰিষ্টই পোনে পোনে খেদা মাৰি আহিল | কৃষ্ণই ষাড়ৰূপী অৰিষ্টক শিংদুটাত ধৰি মাটিত বগৰাই পেলাইছিল | তাৰ পিছত শিংদুটা উভালি অৰিষ্টক বধ কৰিছিল |

কৃষ্ণই অৰিষ্টক বধ কৰাৰ পিছত দেবৰ্ষি নাৰদে কংসৰ ওচৰলৈ গৈ কৈছিল – “মহাৰাজ কংস, তুমি ইয়াত নিশ্চিন্ত মনে বহি আছা | ইফালে কৃষ্ণই ব্ৰজধামত তোমাৰ অনুচৰসকলক বধ কৰি আছে | তুমি জানানে নাজানা যে তুমি যিগৰাকী যোগমায়াক কাৰাগাৰৰ বেৰত আচাৰি মাৰিব খুজিছিলা সেইগৰাকী প্ৰকৃততে যশোদাৰহে কন্যা আছিল | বলৰাম আৰু কৃষ্ণ বসুদেৱ-দৈৱকীৰহে পুত্ৰ | দৈৱকীৰ সপ্তম গৰ্ভ বলৰামক যোগমায়াই বসুদেৱৰ আনগৰাকী পত্নী ৰোহিনীৰ গৰ্ভলৈ সলনি কৰিছিল | অষ্টম পুত্ৰ কৃষ্ণক বসুদেৱে নন্দৰ ঘৰত যশোদাৰ কাষত ৰাখি যোগমায়াক দৈৱকীক আনি দিছিল | তুমি এইখিনি কথা নাজানা | দৈৱকীৰ অষ্টম পুত্ৰৰ হাতত তোমাৰ মৃত্যু ঘটিবই | তুমি এতিয়া যি ভাল দেখা কৰা |”

নাৰদৰ কথা শুনি খঙত একো নাই হৈ কংসই বসুদেৱকে হত্যা কৰিবলৈ উদ্যত হ’ল | কংসক বাধা দি নাৰদে ক’লে – “তুমি বসুদেৱক হত্যা কৰিলে কৃষ্ণ-বলৰামক দেখা পোৱাৰ তোমাৰ সৌভগ্য নঘটিব | প্ৰথমে তুমি কৃষ্ণ-বলৰামক বধ কৰাহে উচিত হব | তাৰ পিছত তুমি বসুদেৱক যি কৰা কৰিব পাৰিবা |”

নাৰদৰ উদ্দেশ্য বুজি নাপাই কংসই নিজৰ দুৰ্ধৰ্ষ সেনাপতি কেশীক আদেশ দিলে – “তুমি গকুললৈ গৈ কৃষ্ণ-বলৰামক বধ কৰাগৈ |”

আদেশ পাই কেশী গকুললৈ গ’ল | কৃষ্ণই হাঁহি হাঁহি সাধাৰণ সৈনিকৰ লগত যুদ্ধ কৰাদি কেশীৰ লগত নানা ধৰণে যুদ্ধ কৰি শেষত কেশীক পৰাস্ত কৰি বধ কৰিলে |

কেশীক হত্যা কৰাৰ খবৰ পোৱাৰ পিছত কংসই পৰাক্ৰমী মল্লযোদ্ধা চানুৰ, মুষ্টিক, সল্ল আৰু তোসল্লক মতাই আনি ক’লে – “হে যোদ্ধাসকল, অহা চতুৰ্দশী তিথিত ধনুযজ্ঞৰ আয়োজন কৰা হব | সেই যজ্ঞলৈ গকুলৰ কৃষ্ণ-বলৰামক আমন্ত্ৰণ জনোৱা হব | সেই যজ্ঞত সকলোৰে সন্মুখত তোমালোকে কৃষ্ণ-বলৰামক হত্যা কৰিবা |”

কংসৰ আদেশ লৈ মল্লযোদ্ধাসকল আঁতৰি গ’ল আৰু কংসই অক্ৰুৰক ৰাজসভালৈ মতাই পঠালে |

(ক্ৰমশ:)