স্বাগতম

মোৰ অনুভৱৰ পৃথিৱীখনলৈ স্বাগতম জনাইছো |

(অংকন - ৰূপালী গগৈ বৰুৱা)

(c) 

বিষয় – সঞ্চয় আৰু বিনিয়োগ – ৫

(যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা)

“Go for a business that any idiot can run – because sooner or later, any idiot probably is going to run it.” – Peter Lynch

Buy business, not just stocks.

মাত্ৰ শ্বেয়াৰ নিকিনিব, ব্যৱসায়টো কিনি লওক | কেনেকৈ ? 

আপোনাৰ হাতত যদি বহুত টকা থাকে আৰু যদিহে বজাৰত কোম্পানী কিনিবলৈ পোৱা যায়, তেন্তে আপুনি, মাত্ৰ আনৰ কথা শুনি, এনেকুৱা এটা কোম্পানী কিনি পেলাবনে যিটোৰ বিষয়ে আপুনি একো নাজানে ? নিশ্চয় নিকিনে |

শ্বেয়াৰ কিনোতে এটা কথা ভাবি লব লাগে যে আমি মাত্ৰ এটা কোম্পানীটোৰ অংশ কিনা নাই, আমি সম্পূৰ্ণ কোম্পানীটোকেই কিনি পেলাইছো | এটা কোম্পানীৰ বিষয়ে জানিবলৈ বৰ বেছি কষ্ট কৰিবৰ প্ৰয়োজন নাই | সাধাৰণ জ্ঞানকনেই যথেষ্ট | আপুনি হয়তো ডাক্তৰ বা ইঞ্জিনিয়াৰ বা সাংবাদিক বা অধ্যাপক বা গৃহিনী | আমি সকলোৱেই কিবা নহয় কিবা কাম কৰো আৰু আমাৰ কামৰ লগত সম্পৰ্ক থকা বস্তুবিলাকৰ বিষয়ে অলপ হলেও জানো |  

শ্বেয়াৰ বজাৰত বিনিয়োগ কৰি ভাল ৰিটাৰ্ণ পাবলৈ আমি নতুনকৈ বিনিয়োগৰ কিবা পদ্ধতি আবিস্কাৰ কৰিবৰ প্ৰয়োজন নাই | ৱাৰেন বাফেট, ৰাকেশ ঝুন্‌ঝুন্‌ৱালা আদিৰ দৰে কুশলী বিনিয়োগকাৰীসকলে দেখুৱাই দিয়া বাটেৰে আগবাঢ়ি গলেই সকলো কথা উজু আৰু আমোদজনক হৈ পৰিব | তেওঁলোক সকলোৱে নিজে বুজি পোৱা ব্যৱসায়বিলাকতহে বিনিয়োগ কৰিছিল আৰু দীঘলীয়া সময়ৰ বাবে বিনিয়োগ কৰিছিল | খবৰৰ ওপৰত বা অন্য কাৰণত শ্বেয়াৰ বজাৰত সাময়িকভাবে সূচাংক উঠা-নমা হ’লে তেওঁলোকে থৰ-কাচুটি নেহেৰুৱাইছিল | কাৰণ তেওঁলোকে বিনিয়োগৰ বাবে বাচি লোৱা ব্যৱসায়সমূহৰ ওপৰত তেওঁলোকৰ আস্থা আছিল |    

বিনিয়োগৰ বাবে এটা ব্যৱসায় বুজি পাবলৈ টান টান ফাইনেঞ্চিয়েল জাৰ্গন বুজি পোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই | এটা সাধাৰণ উদাহৰণ দিছো –

নিজকে নিজে প্ৰশ্ন কৰক – মই কোনটো টুথপেষ্ট ব্যৱহাৰ কৰো ? এই টুথপেষ্টটো মোৰ ককাদেউতাৰ দিনত আছিলনে ? এই টুথপেষ্টটো মোৰ সন্তানৰ সন্তান হোৱাৰ দিনলৈ থাকিবনে ? ইমান দিনৰ পৰা ব্যৱসায়ত সফলতাৰে আছে যেতিয়া এই টুথপেষ্ট তৈয়াৰ কৰা কোম্পানীটোৰ মুনাফা বছৰে বছৰে বাঢ়িবই লাগিব | এনে কিছুমান প্ৰশ্নৰ উত্তৰে মোক ক’লগেট কোম্পানীৰ শ্বেয়াৰ কিনিবলৈ লোৱা সিদ্ধান্তটো সঠিক বুলি প্ৰমাণ কৰিছিল |

নিজকে প্ৰশ্ন কৰক – কোনটো বেংকত একাউণ্ট খুলি টকা জমা কৰিলে কোনো অসুবিধা নোহোৱাকৈ চলিব পাৰি, কোনটো কোম্পানীৰ গাড়ী আটাইতকৈ বেছি বিক্ৰী হয়, কোনখন নিউজপেপাৰৰ চাৰ্কুলেচন আটাইতকৈ বেছি, ঘৰৰ দেৱালত ৰং দিবলৈ কোনটো কোম্পানীৰ ৰং ব্যৱহাৰ কৰে, কোনটো কোম্পানীৰ চাহপাত কিনে, নতুনকৈ ঘৰ সাজিলে কোনটো কোম্পানীৰ চিমেন্ট বেছিকৈ ব্যৱহাৰ কৰে, কোনটো কোম্পানীৰ ঘড়ী পিন্ধে, প্ৰিয়জনক সোণৰ গহনা ক’ৰপৰা কিনি দিয়ে, কোনটো কোম্পানীৰ পিজ্জা মানুহে বেছিকৈ পচন্দ কৰে, পিজ্জা-আইচক্ৰীম খাই খাই বেছিকৈ শকত হৈ পৰিলে ফিটনেচৰ বাবে মানুহে কোনটো কোম্পানীৰ সৰঞ্জাম বেছিকৈ ব্যৱহাৰ কৰে, কোনটো কোম্পানীৰ মোবাইল নেটৱৰ্কৰ ব্যৱহাৰ আটাইতকৈ বেছিকৈ হয়, মানুহৰ সাধাৰণতে বেছিকৈ হোৱা সাধাৰণ অসুখকেইটাৰ নিৰাময়ৰ বাবে ডাক্তৰে লিখি দিয়া ঔষধখিনি কোনটো কোম্পানীৰ ইত্যাদি | এই প্ৰশ্নবিলাকৰ উত্তৰে আপোনাক কিছুমান ভাল কোম্পানীৰ এখন তালিকা দিব | এতিয়া ধীৰে সুস্থিৰে এই কোম্পানীবিলাকত প্ৰত্যেক মাহে অলপ অলপকৈ দীঘলীয়া সময়ৰ বাবে বিনিয়োগ আৰম্ভ কৰি দিব পাৰে |        

গতিকে এতিয়াৰপৰা আপোনাৰ চৌদিশে ঘটি থকা ঘটনাবিলাক লক্ষ্য কৰক | কোনে জানে ইয়াৰ মাজতে আপুনি হয়তো বিনিয়োগৰ বাবে কেইটামান ভাল ভাল সিদ্ধান্ত লৈ লব পাৰে |

(ক্ৰমশ:)   

বৃন্দাবনৰ প্ৰেম (৯) – দুষ্টক দমন সন্তক পালন

(যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰপৰা)

শুকদেৱে মহাৰাজ পৰীক্ষিতক ক’লে –

সেই সময়ত কৃষ্ণৰ বয়স ১১-১২ বছৰ | এবাৰ নন্দৰাজে কৃষ্ণ-বলৰাম আৰু গোপ-গোপী সমন্বিতে সৰস্বতী নদীৰ পাৰত থকা দেৱী অম্বিকাৰ মন্দিৰ দৰ্শন কৰিবলৈ গৈছিল | দৰ্শনৰ অন্তত সকলোৱে সেইদিনা সৰস্বতী নদীৰ পাৰতে ৰাতিটো কটাইছিল | সেই সময়তে এডাল বিশাল অজগৰ সাপে নন্দক কামুৰি ধৰি এফালৰ পৰা গিলিব ধৰিছিল | কৃষ্ণই আহি অজগৰডালক ভৰিৰে হেঁচা মাৰি ধৰিছিল | পৰমেশ্বৰ কৃষ্ণৰ চৰণ স্পৰ্শত সেই অজগৰ সাপে এজন সুদৰ্শন বিদ্যাধৰৰ ৰূপ লৈছিল | কৃষ্ণক সেৱা কৰি তেওঁ কৈছিল – “হে নাৰায়ণ, তুমি সৰ্বজ্ঞ যদিও মই তোমাৰ আৰু ব্ৰজবাসীৰ ওচৰত নিজৰ চিনাকি দিছো | মোৰ নাম সুদৰ্শন | মই বিদ্যাধৰসকলৰ ৰজা | ধন-সম্পদৰ গৰ্বত অহংকাৰী হৈ মই এবাৰ আংগিৰস ঋষিক তেওঁৰ কুত্‍‍চিত বেশ দেখি হাঁহিছিলো | সেই ঋষিয়ে ক্ৰোধিত হৈ মোক অজগৰ সৰ্প হবলৈ অভিশাপ দিছিল | আৰু আজি এয়া তোমাৰ চৰণ স্পৰ্শত মই মোৰ পূৰ্বৰূপ ঘূৰাই পাইছো | হে নাৰায়ণ, মোক আশীৰ্বাদ কৰি স্বৰ্গলৈ যাবলৈ অনুমতি দিয়া |” এই সকলো দেখি নন্দ প্ৰমূখ্যে ব্ৰজবাসী আচৰিত হৈছিল আৰু তীৰ্থযাত্ৰাৰ পৰা উভতি আহোতে সকলোৱে কৃষ্ণৰ গুণ-কীৰ্ত্তন কৰি অহিছিল |

ইয়াৰ পিছত কৃষ্ণই শংখচূড় যক্ষক বধ কৰিছিল | শংখচূড় আছিল কুবেৰৰ অনুচৰ | এবাৰ শৰত্‍ কালৰ নিশা ৰাসক্ৰীয়া চলি থাকোতে এই শংখচূড়ে আহি এগৰাকী গোপীক হৰণ কৰি মহাবেগে দৌৰি পলাইছিল | কৃষ্ণ-বলৰামে শংখচূড়ক খেদি যাওতে কথা বিষম দেখি শংখচূড়ে গোপীগৰাকীক এৰি থৈ পলাইছিল | বলৰামক গোপীগৰাকীৰ সুৰক্ষাৰ বাবে থৈ কৃষ্ণই খেদি গৈ শংখচূড়ক আক্ৰমণ কৰি বধ কৰিছিল | শংখচূড়ৰ শিৰত লাগি থকা মহা-মূল্যবান ৰত্নৰ মণিটো কৃষ্ণই আনি বলৰামক দিছিল |

কৃষ্ণই শংখচূড় যক্ষক বধ কৰাৰ পিছত অৰিষ্ট নামৰ এক দৈত্যই কৃষ্ণক বধ কৰিবলৈ আহিছিল | শুকদেৱে মহাৰাজ পৰিক্ষীতক কৈছিল –

কৃষ্ণই ৰাসলীলা কৰি থকাৰ সময়ত স্বৰ্গৰ দেৱীসকলেও আহি ৰাসত অংশ গ্ৰহণ কৰিছিল | মহাদেৱে গোপীৰ ৰূপ ধৰি কৃষ্ণৰ লগত নাচিছিল | কৃষ্ণই ৰাসলীলা কৰা সময়ত গন্ধৰ্ব সকলে আনন্দত মতলীয়া হৈ গকুল-বৃন্দাবনত নৃত্য-গীত কৰিছিল | সেই আনন্দমুখৰ উত্‍সৱ দেখি অৰিষ্টৰ মনত ক্ৰোধ উত্‍পন্ন হ’ল | অৰিষ্টই এটা বিশাল ষাড় গৰুৰ ৰূপ ধাৰণ কৰি গকুলত এফালৰ পৰা সকলো মহতিয়াই নিবলৈ ধৰিলে | কৃষ্ণক দেখি অৰিষ্টই পোনে পোনে খেদা মাৰি আহিল | কৃষ্ণই ষাড়ৰূপী অৰিষ্টক শিংদুটাত ধৰি মাটিত বগৰাই পেলাইছিল | তাৰ পিছত শিংদুটা উভালি অৰিষ্টক বধ কৰিছিল |

কৃষ্ণই অৰিষ্টক বধ কৰাৰ পিছত দেবৰ্ষি নাৰদে কংসৰ ওচৰলৈ গৈ কৈছিল – “মহাৰাজ কংস, তুমি ইয়াত নিশ্চিন্ত মনে বহি আছা | ইফালে কৃষ্ণই ব্ৰজধামত তোমাৰ অনুচৰসকলক বধ কৰি আছে | তুমি জানানে নাজানা যে তুমি যিগৰাকী যোগমায়াক কাৰাগাৰৰ বেৰত আচাৰি মাৰিব খুজিছিলা সেইগৰাকী প্ৰকৃততে যশোদাৰহে কন্যা আছিল | বলৰাম আৰু কৃষ্ণ বসুদেৱ-দৈৱকীৰহে পুত্ৰ | দৈৱকীৰ সপ্তম গৰ্ভ বলৰামক যোগমায়াই বসুদেৱৰ আনগৰাকী পত্নী ৰোহিনীৰ গৰ্ভলৈ সলনি কৰিছিল | অষ্টম পুত্ৰ কৃষ্ণক বসুদেৱে নন্দৰ ঘৰত যশোদাৰ কাষত ৰাখি যোগমায়াক দৈৱকীক আনি দিছিল | তুমি এইখিনি কথা নাজানা | দৈৱকীৰ অষ্টম পুত্ৰৰ হাতত তোমাৰ মৃত্যু ঘটিবই | তুমি এতিয়া যি ভাল দেখা কৰা |”

নাৰদৰ কথা শুনি খঙত একো নাই হৈ কংসই বসুদেৱকে হত্যা কৰিবলৈ উদ্যত হ’ল | কংসক বাধা দি নাৰদে ক’লে – “তুমি বসুদেৱক হত্যা কৰিলে কৃষ্ণ-বলৰামক দেখা পোৱাৰ তোমাৰ সৌভগ্য নঘটিব | প্ৰথমে তুমি কৃষ্ণ-বলৰামক বধ কৰাহে উচিত হব | তাৰ পিছত তুমি বসুদেৱক যি কৰা কৰিব পাৰিবা |”

নাৰদৰ উদ্দেশ্য বুজি নাপাই কংসই নিজৰ দুৰ্ধৰ্ষ সেনাপতি কেশীক আদেশ দিলে – “তুমি গকুললৈ গৈ কৃষ্ণ-বলৰামক বধ কৰাগৈ |”

আদেশ পাই কেশী গকুললৈ গ’ল | কৃষ্ণই হাঁহি হাঁহি সাধাৰণ সৈনিকৰ লগত যুদ্ধ কৰাদি কেশীৰ লগত নানা ধৰণে যুদ্ধ কৰি শেষত কেশীক পৰাস্ত কৰি বধ কৰিলে |

কেশীক হত্যা কৰাৰ খবৰ পোৱাৰ পিছত কংসই পৰাক্ৰমী মল্লযোদ্ধা চানুৰ, মুষ্টিক, সল্ল আৰু তোসল্লক মতাই আনি ক’লে – “হে যোদ্ধাসকল, অহা চতুৰ্দশী তিথিত ধনুযজ্ঞৰ আয়োজন কৰা হব | সেই যজ্ঞলৈ গকুলৰ কৃষ্ণ-বলৰামক আমন্ত্ৰণ জনোৱা হব | সেই যজ্ঞত সকলোৰে সন্মুখত তোমালোকে কৃষ্ণ-বলৰামক হত্যা কৰিবা |”

কংসৰ আদেশ লৈ মল্লযোদ্ধাসকল আঁতৰি গ’ল আৰু কংসই অক্ৰুৰক ৰাজসভালৈ মতাই পঠালে |

(ক্ৰমশ:) 

বন্ধুত্বৰ নাম সখাকৃষ্ণ (৩)

মহৰ্ষি ব্যাসদেৱ বিৰচিত শ্ৰীমদ্ভাগৱতৰ মহিমা অপাৰ | শ্ৰীমদ্ভাগৱত শ্ৰীকৃষ্ণৰ কথাৰূপ | অভিমণ্যুপুত্ৰ মহাৰাজ পৰিক্ষীতৰ অনুৰোধত মহৰ্ষি ব্যাসৰ পুত্ৰ মহৰ্ষি শুকদেৱে প্ৰথম সকলোৱে বুজাকৈ এই শ্ৰীমদ্ভাগৱত পৃথিৱীৰ মানুহে বুজি পোৱাকৈ বৰ্ণনা কৰিছিল | বৃন্দাবনৰ এজন সন্তই শ্ৰীমদ্ভাগৱতৰ মহিমাৰ কথা এনেকৈ কৈছিল –

কলিযুগৰ আৰম্ভনিতে এবাৰ দেবৰ্ষি নাৰদে সকলোবোৰ তীৰ্থস্থান ভ্ৰমণ কৰিছিল | তেওঁ যেতিয়া বৃন্দাবন পালেগৈ দেখিলে যে বৃন্দাবনত ভক্তিদেৱী চিৰযৌবনা হৈ আছে, কিন্তু ভক্তিৰ দুই পুত্ৰ জ্ঞান আৰু বৈৰাগ্য বৃদ্ধাৱস্থা পাইছেগৈ | ভক্তিদেৱীৰ দুখ দেখি নাৰদ বেজাৰ মনেৰে বৃন্দাবনৰ পৰা বদ্ৰীনাথলৈ যাত্ৰা কৰিলে | বদ্ৰীনাথত নাৰদে ব্ৰহ্মাৰ চাৰিপুত্ৰ সনক, সুনন্দ, সনাতন আৰু সনতকুমাৰক লগ পালে | নাৰদে তেওঁলোকক ভক্তিদেৱীৰ দুখৰ কথা কৈ জ্ঞান আৰু বৈৰাগ্যৰ বৃদ্ধাৱস্থা দূৰ কৰাৰ উপায় বিচাৰিলে | ব্ৰহ্মাৰ পুত্ৰসকলে নাৰদক শ্ৰীমদ্ভাগৱত পাঠৰ আয়োজন কৰিবলৈ ক’লে | সেইমতে নাৰদে হৰিদ্বাৰৰ আনন্দ তীৰত শ্ৰীমদ্ভাগৱত পাঠৰ আয়োজন কৰিলে আৰু সকলো সন্ত-ভক্ত-ঋষি-মুনিৰ উপস্থিতিত ব্ৰহ্মাৰ পুত্ৰসকলে সেই অনুষ্ঠানত শ্ৰীমদ্ভাগৱত পাঠ কৰিলে | সাতদিনীয়া এই শ্ৰীমদ্ভাগৱত পাঠ অনুষ্ঠানৰ আয়োজন ইমানেই বিশাল আছিল যে ইয়াৰ শব্দ বৃন্দাবনলৈকে শুনা গৈছিল | ব্ৰহ্মাৰ পুত্ৰসকলৰ শ্ৰীমদ্ভাগৱত পাঠ শুনি জ্ঞান আৰু বৈৰাগ্যৰ বৃদ্ধাৱস্থা লোপ পালে আৰু দুয়ো পুত্ৰ নিজ মাতৃ ভক্তিদেৱীৰ দৰে চিৰযৌবনা হ’ল | আনন্দত আত্মহাৰা হৈ ভক্তিদেৱীৰ সৈতে জ্ঞান আৰু বৈৰাগ্য বৃন্দাবনৰপৰা হৰিদ্বাৰলৈ ৰাওনা হ’ল ব্ৰহ্মাৰ পুত্ৰসকলৰ সেই শ্ৰীমদ্ভাগৱত পাঠ শ্ৰৱণ কৰিবলৈ | গৈ থাকোতে গোটেই বাটছোৱা তেওঁলোকে গাইছিল – “শ্ৰীকৃষ্ণ গোবিন্দ হৰে মূৰাৰী, হে নাথ নাৰায়ণ বাসুদেৱ |”

প্ৰেম আৰু ভক্তি সকলোতকৈ ওপৰত | এই কথাষাৰ বুজাবলৈ বৃন্দাবনৰ এজন সন্তই এটা ধুনীয়া আখ্যান কৈছিল –

প্ৰায় ১৪ বছৰ বয়সত কৃষ্ণ বৃন্দাবনৰ পৰা মথুৰালৈ গুচি যোৱাৰ পিছত বৃন্দাবনৰ গোপীসকলৰ বেদনা থবলৈ ঠাই নোহোৱা হ’ল | কৃষ্ণৰ বিৰহত তেওঁলোকে গোপীগীত গালে | এই গোপীগীত শ্ৰীমদ্ভাগৱতৰ এটা অন্যতম গীত | প্ৰেম আৰু সমৰ্পন মানে কি সেয়া এই গোপীগীত গালে বা শুনিলে অনুভৱ কৰিব পাৰি | মথুৰাত কৃষ্ণই উদ্ধৱক বন্ধু হিচাপে পালে | কৃষ্ণৰ প্ৰায় সমবয়সীয়া আৰু দেবৰ্ষি নাৰদৰ শিষ্য এই উদ্ধৱ মহা জ্ঞানী আৰু কৃষ্ণৰ একান্ত ভক্ত আছিল | কিন্তু সেই ভক্তি জ্ঞানৰ ভৰত লুকাই আছিল | পৰম বন্ধু হৈও উদ্ধৱে কৃষ্ণক সম্বোধন কৰিছিল “মান্যবৰ কুমাৰ” বুলি | কৃষ্ণই দেখিলে জ্ঞানৰ ভৰত উদ্ধৱৰ প্ৰেম আৰু ভক্তি লুকাই গৈছে | কৃষ্ণই উদ্ধৱক বৃন্দাবনলৈ পঠালে | ক’লে – “উদ্ধৱ, তুমি মোৰ হৈ বৃন্দাবনলৈ যোৱা | বৃন্দাবনত মোৰ পৰম ভক্তা আৰু মোৰ বাল্যক্ৰীয়াৰ সংগী গোপীসকলে মোৰ বিৰহত নিজকে পাহৰিছে | তেওঁলোকক মোৰ হৈ বুজনি দি থৈ আহিবা |”

উদ্ধৱ বৃন্দাবনলৈ গ’ল | গোপীসকলে উদ্ধৱক বেৰি ধৰি কৃষ্ণৰ কথা সুধিবলৈ ধৰিলে | উদ্ধৱে গোপীসকলক বুজালে – “তোমালোকে কৃষ্ণৰ কথা ভাবি নাথাকিবা | নিজৰ কাম কৰা | যোগ শিক্ষা লোৱা | জ্ঞান অৰ্জন কৰা |” উদ্ধৱক বাধা দি গোপীসকলে ক’লে – “উদ্ধৱ, তোমাৰ জ্ঞান, তোমাৰ যোগ তোমাৰ ওচৰতে থোৱা | ইয়াত আমাৰ শৰীৰৰ প্ৰতি অংশত কৃষ্ণপ্ৰেম ভৰি আছে | তোমাৰ যোগশিক্ষা আমি ক’ত থম ? এয়া কৃষ্ণপ্ৰেমৰ কথা | তুমি বুজি নাপাবা | কৃষ্ণই আমাক এৰি যোৱাৰ পিছত যি বেদনা আমাৰ হৈছে সেই বেদনা আমাৰ বাবে সকলোতকৈ মৰমৰ |”  

এয়া ভক্তি আৰু কৃষ্ণপ্ৰেমৰ কথা | উদ্ধৱে সকলো দেখি আচৰিত হ’ল | মাত্ৰ দুদিনৰ বাবে বৃন্দাবনলৈ যোৱা উদ্ধৱ গোপীসকলৰ কৃষ্ণপ্ৰেম দেখি আনন্দত মতলীয়া হৈ ঘূৰি আহিব নোৱাৰা হ’ল | জ্ঞানী উদ্ধৱ কৃষ্ণপ্ৰেমী উদ্ধৱ হৈ গোপীগীত গাই গাই আনন্দত মতলীয়া হৈ বৃন্দাবনত ছমাহ থাকি গ’ল | অৱশেষত ছমাহৰ মূৰত উদ্ধৱ মথুৰালৈ ঘূৰি আহিল | আহিয়েই পোনে পোনে গৈ কৃষ্ণৰ ভৰিত পৰি হুকহুকাই কান্দি দিলে | অভিমান কৰিলে কৃষ্ণৰ ওচৰত – “কৃষ্ণ, কানাই, কিয় তুমি মোক ইমানদিন তোমাৰপৰা আঁতৰত ৰাখিলা ? কিয় মোক গোপীসকলৰ ওচৰলৈ বহুদিন আগতেই পঠিয়াই নিদিলা ?” উদ্ধৱে আৰু কিবা কিবা কোৱাৰ আগতেই কৃষ্ণই তুলি লৈ উদ্ধৱক সাবটি ধৰিলে | উদ্ধৱৰ কথাৰ সুৰতে কৃষ্ণই বুজিলে – উদ্দেশ্য সিদ্ধি হৈছে | আগতে “মান্যবৰ কুমাৰ” বুলি সম্বোধন কৰা উদ্ধৱে এতিয়া কৃষ্ণক কানাই বুলি মাতিছে | কৃষ্ণৰ ওচৰত অভিমান কৰিছে |

হৃদয়ত প্ৰেম আৰু ভক্তি থাকিলেহে ভক্তই ভগৱানৰ চৰণ স্পৰ্শ কৰি কান্দিব পাৰে, ভগৱানৰ সন্মুখত অভিমান কৰিব পাৰে | ভক্তি আৰু প্ৰেম জ্ঞানতকৈ বহুত ওপৰত |

(আগলৈ)     

বন্ধুত্বৰ নাম সখাকৃষ্ণ (২)

কৃষ্ণতকৈ আদৰৰ, কৃষ্ণতকৈ আপোন, কৃষ্ণতকৈ প্ৰাণাধিক বন্ধু কোন হব পাৰে?

ভক্তৰ বিপদৰ সময়ত, ভক্তৰ আহ্বানত আনকি নিজৰ বাহন এৰিও ভক্তক ৰক্ষা কৰিবলৈ দৌৰিব কোনে পাৰে? ভক্তৰ প্ৰেম-বন্ধনত পৰমেশ্বৰ কৃষ্ণৰ বাদে আন কোন বন্দী হয়?

প্ৰকৃত ভক্তই ভগৱানৰ লগত এটা পাৰ্থিৱ সম্বন্ধ স্থাপন কৰি লয়| যি কোনো সম্বন্ধ| সেই সম্বন্ধ হ’ব পাৰে – ভাতৃ, বন্ধু, স্বামী, পিতা, পুত্ৰ, প্ৰেমী| ব্ৰজধামৰ গোপীসকলে কৃষ্ণৰ লগত স্বৰ্গীয়, কামৰহিত, আত্মিক প্ৰেমৰ সম্বন্ধ পাতিছিল| অৰ্জ্জুনে কৃষ্ণৰ লগত পাতিছিল সখাৰ সম্বন্ধ| দ্ৰৌপদীয়ে পাতিছিল ভাতৃৰ সম্বন্ধ| আমাৰ গুৰুজনাই মাতিছিল বান্ধৱ কৃষ্ণ বুলি| দ্ৰৌপদীয়ে হৃদয়েৰে মতা ভাতৃ সম্বোধনটোৱে পৰমেশ্বৰ কৃষ্ণক বাধ্য কৰাই দিছিল দ্ৰৌপদীৰ প্ৰতিবাৰ বিপদৰ সময়ত কাষত থিয় দিবলৈ|

পাণ্ডৱসকল ১২ বছৰ বনবাসত থকা সময়ৰ কথা| ঋষি দুৰ্বাসা নিজৰ ১০ হাজাৰ শিষ্যৰে সৈতে এবাৰ দুৰ্য্যোধনৰ আলহী হ’লহি| ক্ষণে ৰুষ্ট ক্ষণে তুষ্ট অতি খঙাল ঋষি দুৰ্বাসা| দুৰ্য্যোধনে নিজৰ গোপন ভাৱ মনত লুকুৱাই ঋষি দুৰ্বাসাক অতি আদৰ-সাদৰকৈ আলপৈচান ধৰি তুষ্ট কৰিলে | তুষ্ট হৈ ঋষিয়ে দুৰ্য্যোধনক বৰ বিচাৰিবলৈ ক’লে| মনত মাত্ৰ পঞ্চ-পাণ্ডৱক ধ্বংস কৰাৰ উদ্দেশ্য লৈ জীয়াই থকা দুৰ্য্যোধনে ঋষি দুৰ্বাসাক ক’লে – “হে ঋষিবৰ, মোক একো বৰদান নালাগে | আপোনাৰ সেৱা কৰিবলৈ পাই মোৰ জীৱন ধন্য হ’ল| কিন্তু হে মুনিবৰ, মোৰ ভাতৃ পাণ্ডৱসকলে বনবাসত বৰ মনোকষ্ট পাই আছে| আপুনি যদি সকলো শিষ্যৰে সৈতে এবাৰ যুধিস্থিৰৰ ওচৰলৈ যায় তেওঁ বৰ সুখী হব|” ঋষি দুৰ্বাসাই ক’লে – “ঠিক আছে |” দুৰ্য্যোধনে ভাবিছিল – বৰ্ত্তমান অৱস্থাত বনবাসী পাণ্ডৱসকল যিহেতু ঋষি দুৰ্বাসা আৰু তেওঁৰ ১০ হাজাৰ শিষ্যক এসাঁজ খোৱাই সন্তুষ্ট কৰিব পৰা অৱস্থাত নাই, সেয়ে ঋষিৰ খং উঠি পাণ্ডৱসকলক অভিশাপ দি ধ্বংস কৰিব|

ঋষি দুৰ্বাসা শিষ্যসকলৰে সৈতে গৈ বনবাসী পাণ্ডৱসকলৰ পঁজা পালেগৈ| যুধিস্থিৰক ক’লে – “হে যুধিস্থিৰ, আমাৰ ভোজনৰ সময় হৈছে| তুমি ভোজনৰ যোগাৰ কৰা, আমি গংগাত স্নান কৰি আহো|”

যুধিস্থিৰৰ মূৰত সৰগ ভাগি পৰিল| ইতিমধ্যে দ্ৰোপদীসহ পঞ্চ-পাণ্ডৱে ভোজন কৰি অটাইছে| দৌপদীৰ ওচৰত বৰদান আছিল যে দ্ৰৌপদীয়ে নিজে নোখোৱালৈকে তেওঁৰ ৰান্ধনীঘৰত খোৱাবস্তুৰ অভাৱ নহ’ব| কিন্তু সেইদিনা দ্ৰৌপদীয়েও ভোজন কৰি অটালে| ঘৰখনত খুদকণ এটাও নাই| ইফালে সন্মুখৰ ১০ হাজাৰ শিষ্যৰে সৈতে ঋষি দুৰ্বাসা| সেই বিপদৰ সময়ত দ্ৰৌপদীয়ে কৃষ্ণক স্মৰণ কৰিলে – “হে ভাতৃ, ৰক্ষা কৰা |” ঠিক সেই সময়তে পাণ্ডৱসকলৰ পঁজাটোৰ দুৱাৰখন ঠেলি সোমাই আহিল পৰমেশ্বৰ কৃষ্ণ| কিন্তু কৃষ্ণযে কৃষ্ণই| আহিয়েই দ্ৰৌপদীক ক’লে – “ভগ্নী, কি আছে খাবলৈ দিয়া| ভোকত প্ৰাণ যায় যায়| বাকী কথা পিছত পাতিম|” দ্ৰৌপদীয়ে চকুলো টুকি টুকি ক’লে – “ভাতৃ, কি দিম তোমাক| ঘৰত একোৱেই নাই| ইফালে সৌৱা ঋষি দুৰ্বাসা আৰু ১০ হাজাৰ শিষ্য আহিছে|” কৃষ্ণই সেই ভূৱনভুলোৱা হাঁহিটো মাৰি ক’লে – “আছে ভগ্নী আছে| চোৱাচোন তোমাৰ ৰান্ধনীঘৰত| কেৰাহীত এটা হলেও ভাত লাগি আছে|” কৃষ্ণ নিজে সোমাই গ’ল দ্ৰৌপদীৰ ৰান্ধনীঘৰলৈ, বিচাৰি উলিয়ালে কেৰাহীত লাগি থকা তিনিটামান ভাত আৰু তাকে লৈ তৃপ্তিৰে খালে| খাই উঠি সকলো কথা শুনি কৃষ্ণই ক’লে – ’চিন্তা নাই ভগ্নী| ভাতৃ ভীম, আপুনি গৈ ঋষি দুৰ্বাসাক মাতি আনকগৈ|”

সেইমতে ভীমে গৈ গংগাত স্নান কৰি থকা ঋষি দুৰ্বাসাক ক’লেগৈ – “হে ঋষিবৰ, আহক, ভাতৃ যুধিস্থিৰে আপোনালোকলৈ বাট চাই আছে|” কিন্তু ঋষিয়ে উত্তৰ দিলে – “হে ভীম, তুমি যোৱাগৈ| তোমালোকক আশীৰ্বাদ কৰিছো| কিয় জানো, আমাৰ আজি ভোক নাই, এনে লাগিছে যেন আমি ইতিমধ্যে পেট ভৰাই ভোজন কৰিছো|” ভীমে উত্তৰ দিল – “নহয় ঋষিবৰ, কৃষ্ণও আহিছে দ্বাৰকাৰ পৰা| আপোনাক লগ পাবলৈ বাট চাই আছে|” মুখত শিশুৰ দৰে হাঁহিটো লৈ ঋষি দুৰ্বাসাই ক’লে – “অ’, এতিয়াহে বুজিলো| কৃষ্ণই কিবা খালেনে? হ’ব, এতিয়া যোৱা| আমি এতিয়া প্ৰস্থান কৰিম|”

ঋষি দুৰ্বাসা আৰু তেওঁৰ শিষ্যসকলৰ ভোক কিয় নাইকিয়া হ’ল? এটা উদাহৰণ দিছো – বহুত বছৰৰ পিছত দুৰনিত থকা পুত্ৰ মাতৃৰ ওচৰলৈ আহিছে| পুত্ৰ আহি আছে – এই কথাষাৰেই মাতৃৰ কাৰণে সৰগ হৈ পৰিছে| ইমান দিনৰ মূৰত মাতৃয়ে পুত্ৰৰ কাৰণে পুত্ৰই ভাল পোৱা খোৱা বস্তু ৰান্ধিছে| পুত্ৰ আহি পোৱাৰ পিছত পুত্ৰক সাবটি ধৰি মাতৃয়ে সুখতে এসোঁতা কান্দিছে| আলহ-উদহকৈ পুত্ৰক খাবলৈ দিছে| পুত্ৰই খোৱা মাতৃয়ে চাই আছে| খাই উঠি পুত্ৰই কৈছে – “মই খালো মাতৃ, এতিয়া তুমি খাই লোৱা|” মাতৃয়ে কৈছে – ’পুত্ৰ, তোক খোৱাই, তোৰ খোৱা চাই মোৰ পেট ভৰিল| মই কিবা খাবলৈ ভোকেই নাই| আহ এতিয়া, মোৰ ওচৰত বহি তোৰ কথাবোৰ ক’ |”

পুত্ৰসম কৃষ্ণই তৃপ্তিৰে খোৱাৰ পিছত পিতৃসম ঋষি দুৰ্বাসাৰ ভোক লাগিব পাৰে জানো ?             

(ক্ৰমশ)