উপলব্ধি
(মূল ইংৰাজী গল্পৰ ভাবানুবাদ)
এজন ডেকা সৈনিকক নাৰ্চগৰাকীয়ে বৃদ্ধ ৰোগীজনৰ ওচৰলৈ লৈ আনিলে | “এয়া আপোনাৰ পুত্ৰ” – কেইবাবাৰো চিঞৰি কোৱাৰ পিছত বৃদ্ধই লাহ লাহে চকু মেলি চাবৰ চেষ্টা কৰিলে | সৈনিকজনে দেউতা বুলি মাতি বৃদ্ধৰ হাত এখন নিজৰ দুহাতত তুলি ল’লে | অতিশয় কষ্টত উশাহ-নিশাহ লৈ থকা বৃদ্ধই পুত্ৰক কাষত পাই চকুদুটা পুনৰ মুদি দিলে |
গোটেই ৰাতি সৈনিকজনে দেউতাকৰ হাতখন নিজৰ হাতত লৈ থাকিল আৰু দেউতাকৰ লগত কথা পাতি থাকিল | পুত্ৰৰ কথা শুনি দেউতাকে মাজে মাজে অলপ হাঁহিবৰ চেষ্টাও কৰিলে | নাৰ্চগৰাকীয়ে মাজতে আহি সৈনিকজনক অলপ বাহিৰলৈ ওলাই জিৰাই লবলৈ কৈছিল, কিন্তু সৈনিকজনে দেউতাকক এৰি আঁতৰি নগ’ল |
ৰাতিপুৱাৰ সময়ত বৃদ্ধই পুত্ৰৰ হাতখন ধৰি থাকিয়েই শেষ নিশ্বাস ত্যাগ কৰিলে |
পিছত নাৰ্চগৰাকী আহিলত সৈনিকজনে তেওঁক সুধিলে – “চিষ্টাৰ, এই বৃদ্ধজন কোন ?”
আচৰিত হৈ নাৰ্চগৰাকীয়ে সুধিলে – “কিয়, এয়া তোমাৰ দেউতা নহয় জানো ?”
সৈনিকজনে ক’লে – “নহয় চিষ্টাৰ, এয়া মোৰ দেউতা নহয় | মই আগতে এখেতক কেতিয়াও দেখি পোৱা নাই | কালি মই আহিছিলো কাষৰ কোঠাটোত থকা মোৰ বন্ধুৰ খবৰ লবলৈ | ভুলতে ইয়াত সোমাই দেখিলো যে এই বৃদ্ধজনে নিজৰ অন্তিম সময়ত অকলে আছে | তেওঁ ইমানেই অসুস্থ যে তেওঁ মোকে নিজৰ পুত্ৰ বুলি ভাবিলে | সেইখিনি সময়ত তেওঁৰ বাবে মোৰ প্ৰয়োজন কিমান আছিল সেয়া মই উপলব্ধি কৰিব পাৰিছিলো | সেয়ে মই অন্তিম সময়খিনিত তেওঁৰ লগত থাকিলো |”
---------------------------------------------------------------------------
অসহায় প্ৰেম
(মূল ইংৰাজী গল্পৰ ভাবানুবাদ)
এবাৰ সকলো অনুভৱ আৰু অনুভুতি মিলি মাজসাগৰৰ দ্বীপ এটাত পিক্নিক্ খাবলৈ গৈছিল | হঠাত্ ধুমুহা-বৰষুণৰ আগজাননী আহিল আৰু সকলোকে অতি সোনকালে দ্বীপতো খালি কৰি দিবলৈ হুকুম জাৰি কৰা হ’ল | হঠাত্ দিয়া হুকুমটোৱে খেলিমেলি লগাই দিলে আৰু যেয়ে যেনকৈ পাৰে নাওঁত নিজৰ নিজৰ বস্তুবোৰ তুলি পলাবলৈ ধৰিলে | কিন্তু প্ৰেমৰ কোনো খবৰেই নাই, তেতিয়াও ব্যস্ত আনৰ লগত | শেষত যেতিয়া সঁচাকৈয়ে ধুমুহা আৰম্ভ হ’ল তেতিয়াহে প্ৰেমে নিজকে বচোৱাৰ কথা চিন্তা কৰিলে | কিন্ত তেতিয়ালৈ এখনো নাওঁ বাকী নাই |
প্ৰেমে দেখিলে সমৃদ্ধিয়ে এখন অতি আৰামদায়ক নাওঁত গৈ আছে | প্ৰেমে চিঞৰিলে – “সমৃদ্ধি, তুমি মোক লগত লৈ যাব পাৰিবানে ?” সমৃদ্ধিয়ে উত্তৰ দিলে – “নোৱাৰিম, মোৰ নাওঁ বহুমূলীয়া ধন-সোণেৰে ভৰ্ত্তি হৈ আছে | ইয়াত তোমাৰ বাবে ঠাই নাই |”
তেনেতে প্ৰেমে দেখিলে গৰ্ব আৰু অহংকাৰে এখন সুন্দৰ নাওঁত গৈ আছে | প্ৰেমে চিঞৰিলে – “তোমালোকে মোক লগত লৈ যাব পাৰিবানে ?” গৰ্ব আৰু অহংকাৰে উত্তৰ দিলে – “চৰী দেই, তোমাৰ ভৰিত বোকা পানী লাগি লেতেৰা হৈ আছে | আমাৰ নাওঁখন দেখিবলৈ বেয়া হৈ যাব তুমি আহিলে |”
অলপ পিছত দুখ আহিল | প্ৰেমে সুধিলত দুখে ক’লে – “ক্ষমা কৰিবা বন্ধু, দুখতে মৰি যাওঁ যেন লাগিছে | তুমি মোৰ লগত আহিব নালাগে |”
সুখ আহিল | প্ৰেমে চিঞৰিলে – “সুখ, তুমি মোক বচোৱা |” কিন্তু সুখে নিজৰ লগত ইমানেই মগ্ন আছিল যে প্ৰেমৰ মাত নুশুনিলেই |
সকলোৱে এৰি যোৱা দেখি প্ৰেমৰ ভয় লাগিবলৈ ধৰিলে | তেনেতে কোনোবাই প্ৰেমক চিঞৰি মাতিলে – “প্ৰেম, তুমি মোৰ নাওঁত উঠা |” কিবা বুজিব পৰাৰ আগতেই কোনোবাই প্ৰেমক নাওঁখনত টানি উঠালে আৰু পলকতে নাওঁ গৈ সিপাৰ পালেগৈ | নাওঁৰ পৰা নামি প্ৰেমে জ্ঞানক লগ পালে | প্ৰেমে জ্ঞানক সুধিলে – “জ্ঞান, তুমি জানানে সেয়া কোন আছিল যি মোক নিজৰ নাওঁত তুলি আনি মোক ৰক্ষা কৰিলে ?”
জ্ঞানে উত্তৰ দিলে – “সেয়া সময় আছিল |”
প্ৰেমে সুধিলে – “সময়ে মোক কিয় উদ্ধাৰ কৰিলে ?”
জ্ঞানে উত্তৰ দিলে – “বন্ধু, এই পৃথিৱীত মাত্ৰ সময়ে তোমাৰ মূল্য বুজি পায় | তুমি কি কৰিব পাৰা, তুমি এই পৃথিৱীক কি দিব পাৰা সেয়া একমাত্ৰ সময়ে জানে | সেয়ে সময়ে তোমাক উদ্ধাৰ কৰিলে |”
--------------------------------------------------------------------------
জীৱনৰ প্ৰয়োজনীয় বস্তু
(মূল ইংৰাজী গল্পৰ ভাৱানুবাদ)
এজন শিক্ষকে এদিন শ্ৰেণীকোঠাত টেবুলৰ ওপৰত এটা ডাঙৰ জাৰ, এখিনি অলপ ডাঙৰ শিলগুটি, এখিনি সৰু মিহি শিলগুটি আৰু অলপ বালি গোটাই ললে |
তেওঁ প্ৰথমে জাৰটোত ডাঙৰ শিলগুটিখিনি ভৰাই দিলে | ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক সুধিলে – “জাৰটো ভৰিলনে ?” সকলোৱে উত্তৰ দিলে – “ভৰিল চাৰ |”
তাৰ পিছত তেওঁ জাৰটোত সৰু মিহি শিলগুটিখিনি ভৰাই দিলে | মিহি শিলগুটিখিনিয়ে ডাঙৰ শিলগুটিখিনিৰ মাজে মাজে খালি ঠাই বিচাৰি সোমাই পৰিল | ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক সুধিলে – “জাৰটো ভৰিলনে ?” সকলোৱে উত্তৰ দিলে – “ভৰিল চাৰ |”
এইবাৰ তেওঁ জাৰটোত বালিখিনি বাকি দিলে | বালিখিনিয়ে তেতিয়াও বাকী থকা খালী ঠাইখিনিত সোমাই পৰিল | ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক তেওঁ পুনৰ সুধিলে – “জাৰটো ভৰিলনে ?” সকলোৱে উত্তৰ দিলে – “ভৰিল চাৰ |”
তেতিয়া শিক্ষকজনে ক’লে – “মই বিচাৰো তোমালোকে এই জাৰটো নিজৰ জীৱনটোৰ লগত তুলনা কৰা | জাৰটো যদি তোমাৰ জীৱন হয়, তেন্তে এই ডাঙৰ শিলখিনি হ’ল তোমাৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ মূল্যবান সম্পদ – তোমাৰ পৰিয়াল, তোমাৰ বন্ধু, তোমাৰ স্বাস্থ্য | বাকী সকলোখিনি হেৰাই গ’লেও এই বস্তুখিনিৰে তোমাৰ জীৱনটো ভৰি থাকিব | কিন্তু এইখিনি এবাৰ হেৰাই গ’লে ঘূৰাই নোপোৱা |
সৰু মিহি শিলগুটিখিনি তোমাৰ জীৱনৰ সম্পদ – তোমাৰ চাকৰি, তোমাৰ ঘৰ, তোমাৰ গাড়ী ইত্যাদি | এইখিনি এবাৰ হেৰাই গ’লেও ঘূৰাই পাব পাৰি |
বালিখিনি তোমাৰ জীৱনৰ বাকী সৰু সৰু কথাখিনি |
কিন্তু তুমি তোমাৰ জীৱনৰ জাৰটোত যদি প্ৰথমে বালিখিনি ভৰাই লোৱা, তেন্তে তাত শিলখিনিৰ বাবে ঠাই নাথাকিব |
প্ৰথমে শিলখিনিৰ যত্ন লোৱা, বালিখিনি নিজে নিজে ঠিক হৈ থাকিব |
--------------------------------------------------------------------
আশা নকৰিবা, সিদ্ধান্ত লোৱা
(মূল ইংৰাজী গল্পৰ ভাৱানুবাদ)
এবাৰ ৰাজে এয়াৰপৰ্টলৈ তাৰ বন্ধু এজনক আনিবলৈ গৈছিল | সি ৰৈ থাকোতে তাৰপৰা মাত্ৰ তিনিফুট আঁতৰত এটা অতি সুন্দৰ ঘটনা ঘটিল যিটোৱে তাক বহুত কথা শিকাই দিলে |
এজন মানুহ প্লেনৰ পৰা নামি আহিছে | তেওঁক এয়াৰপৰ্টৰ পৰা নিবলৈ অহা তেওঁৰ পৰিয়ালটো আহি ৰাজৰ ওচৰতে ৰ’লহি | মানুহজনে আহিয়েই বেগটো থৈ সৰু লৰাটোক (প্ৰায় ৬ বছৰীয়া) সাবটি ধৰিলে | মানুহজনে ক’লে – “মোৰ তোমালৈ বহুত মনত পৰিছিল |” লৰাটোৱে ক’লে – “দেউতা, মোৰো তোমালৈ বহুত মনত পৰিছিল |”
তাৰ পিছত মানুহজনে ডাঙৰ লৰাটোক (প্ৰায় ১০ বছৰীয়া) সাবটি ধৰি ক’লে – “বাহ, তুমি আৰু অলপ ওখ হ’লা | বঢ়িয়া |” লৰাটোৱে হাঁহি এটা মাৰি দেউতাকক সাবটি ধৰিলে |
এইবাৰ তেওঁ মাকৰ কোলাত উঠি উত্পাত কৰি থকা ছোৱালীজনীক (প্ৰায় ডেৰ বছৰীয়া) নিজৰ কোলাত লৈ সাবটি ধৰিলে | ইমানপৰে আমনি কৰি থকা ছোৱালীজনীয়ে দেউতাকৰ ডিঙিত সাবটি ধৰি শান্ত হৈ পৰিল |
অলপ সময়ৰ পিছত তেওঁ ছোৱালীজনীক নিজৰ বৰপুত্ৰৰ হাতত তুলি দিলে আৰু তেওঁ নিজৰ পত্নীক সাবটি ধৰিলে | কিছু সময় সাবটি ধৰি থাকি তেওঁ পত্নীৰ কাণত ফুচফুচাই ক’লে – “মই তোমাক ভালপাওঁ |”
গোটেই কথা আৰু কামখিনি দেখি ৰাজে সোধো-নুসোধোকৈ মানুহজনক সুধিলে – “আপোনালোক নিশ্চয় বহুত সুখী | বিয়া হোৱা কিমান দিন হ’ল ?”
মানুহজনে উত্তৰ দিলে – “১৪ বছৰ |”
ৰাজে পুনৰ সুধিলে – “আপুনি নিশ্চয় আঁতৰত থাকে | কিমান দিনৰ মূৰত ঘৰলৈ আহিছে ?”
মানুহজনে উত্তৰ দিলে – “আঁতৰত নাথাকো | এফালে গৈছিলো | সম্পূৰ্ণ দুদিনৰ মূৰত ঘূৰি আহিছো |”
আচৰিত হৈ ৰাজে ক’লে – “বাহ, মই আশা কৰো মোৰো যেন বিয়াৰ পিছত জীৱনটো আপোনাৰ দৰেই মৰমেৰে ভৰা হয় |”
মানুহজনে ওঠত লৈ থকা হাঁহিটো সামৰি ৰাজৰ কাষ চাপি আহিল আৰু ক’লে – “ডেকা লৰা, আশা নকৰিবা | সিদ্ধান্ত লোৱা যে বিয়াৰ পিছত তোমাৰ জীৱনটো যেন মৰমেৰে ভৰা হয় |”
-----------------------------------------------
সপোনটো হেৰাই যাবলৈ নিদিবা
(মূল ইংৰাজী গল্পৰ ভাৱানুবাদ)
মন্টিৰ এখন বিশাল ঘোঁৰাৰ ফাৰ্ম আছিল, য’ত এখন আটকধুনীয়া ঘোঁৰাদৌৰৰ ট্ৰেক আছিল | তেওঁ নিজৰ ফাৰ্মখন আনক বিভিন্ন অনুষ্ঠান আদি পাতি দুখীয়া লৰা-ছোৱালীৰ বাবে পইচা তোলা কামত ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ দিছিল | এবাৰ তেওঁ তেনে এটা অনুষ্ঠানত এজাক লৰা-ছোৱালীক ক’লে – “তোমালোকে জানানে মই মোৰ ফাৰ্মখন কিয় আনক ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ এৰি দিওঁ ? শুনা –
এজন ডেকা মানুহ আছিল | তেওঁ ঘোঁৰা খুব ভাল পাইছিল আৰু তেওঁ ঘোঁৰাৰ প্ৰশিক্ষক আছিল | নিজৰ কামটো তেওঁ ইমানেই ভাল পাইছিল যে ঘোঁৰাৰ প্ৰশিক্ষণ দিবলৈ তেওঁ আস্তাবলে আস্তাবলে, ইখন ঠাইৰপৰা সিখন ঠাইলৈ ঘূৰি ফুৰিছিল | ফলত হাইস্কুলত পঢ়ি থকা তেওঁৰ লৰাটোৰ পঢ়া-শুনাত ব্যাঘাত জন্মিছিল আৰু লৰাটোৱে পঢ়া-শুনাত সিমান ভাল কৰিব পৰা নাছিল | এবাৰ স্কুলত শিক্ষকে লৰাটোক এখন ৰচনা লিখিবলৈ দিলে, বিষয়টো ’মোৰ জীৱনৰ লক্ষ্য’ |
সেইদিনা ৰাতি লৰাটোৱে সাত পৃষ্ঠা জোৰা এখন ৰচনা লিখিলে সি ডাঙৰ হৈ কি হ’ব বিচাৰে | সি লিখিলে ডাঙৰ হৈ সি এখন ঘোঁৰাৰ বিশাল ফাৰ্মৰ মালিক হব বিচাৰে | লৰাটোৱে নিজৰ সপোনটো পুঙ্খানুপুঙ্খৰূপে লিখিলে | আনকি লৰাটোৱে তাৰ সপোনটোৰ এখন ছবিও আঁকি দিলে | কেনেকৈ ২০০ একৰ মাটিত ফাৰ্মখন হব, কেনেকৈ ফাৰ্মখনৰ একাষত এটা সৰু পুখুৰীৰ পাৰত তাৰ নিজা ২০০০০ স্কোৱাৰ ফুটৰ ঘৰটো থাকিব, ঘোঁৰাদৌৰৰ ট্ৰেক থাকিব, ইত্যাদি ইত্যাদি | পিছদিনা লৰাটোৱে ৰচনাখন স্কুলত জমা দিলে | দুদিনৰ পিছত শিক্ষকে ৰচনাখনত ’এফ’ গ্ৰেড দি ওভোতাই দিলে আৰু লৰাটোক শিক্ষকে লগ ধৰিবলৈ ক’লে |
লৰাটোক শিক্ষকে ক’লে – “কি লিখিছা এইবিলাক ? অবাস্তৱ সপোন | তোমাৰ নিচিনা এটা লৰাই এইবিলাক সপোন দেখাটোও ভুল | জানানে ২০০ একৰ মাটিৰ দাম কিমান ? ক’ত পাবা ইমান টকা ? হা? .... লৈ যোৱা এইখন | ফালি পেলোৱা | আৰু নতুনকৈ এটা নিজে ধুকি পোৱা লক্ষ্যৰ বিষয়ে লিখি আনা | মই তোমাৰ গ্ৰডটো সলনি কৰি দিব পাৰো |”
লৰাটোৱে ৰচনাখন লৈ আহিল | সাতদিন সাতৰাতি চিন্তা কৰি লৰাটোৱে ৰচনাখনত কোনো সালসলনি নকৰাকৈ পুনৰ শিক্ষকজনক ঘূৰাই দিলে আৰু ক’লে – “চাৰ, আপুনি গ্ৰেড সলনি কৰিব নালাগে আৰু ময়ো মোৰ সপোনটো সলনি নকৰো |”
ইমানখিনিলৈকে কৈ মন্টিয়ে লৰা-ছোৱালীখিনিক ক’লে – “মই এই কথাখিনি এই কাৰণেই তোমলোকক ক’লো কাৰণ তোমালোকে এতিয়া মোৰ ২০০ একৰ মাটিত থকা ঘোঁৰাৰ ফাৰ্মখনৰ একাষত থকা মোৰ এই ২০০০০ স্কোৱাৰ ফুটৰ ঘৰটোত বহি আছা | মই সেই তাহানিতে লিখা ৰচনাখন এতিয়াও মোৰ শুৱনি কোঠাৰ দেৱালত বন্ধাই আঁৰি থৈছো | তাত মোৰ শিক্ষকজনে দিয়া ’এফ’ গ্ৰেডটো এতিয়াও জিলিকি আছে | আটাইতকৈ ডাঙৰ কথা কি জানা – আজি কিছুদিন আগতে সেই শিক্ষকজন (তেওঁ এতিয়া এজন বুঢ়া ধৰ্মযাজক) ৩০ জন শিশুৰে সৈতে ইয়াত এসপ্তাহ থাকি গৈছে | যাবৰ সময়ত অনুশোচনাত দগ্ধ হৈ তেওঁ মোক কৈছিল – ’মন্টি, মই যেতিয়া তোমালোকৰ শিক্ষক আছিলো তেতিয়া মই বহুত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ সপোন চুৰ কৰি ধ্বংস কৰিলো | তুমি সাহসী আৰু আত্মবিশ্বাসী আছিলা কাৰণে নিজৰ সপোনটোত আকোৰগোঁজ হৈ লাগি থাকি আজি সফল হ’লা |’
তাৰ পিছত মন্টিয়ে এই দুটা বাক্যটোৰে নিজৰ কথাখিনি সামৰিলে – “কাকো নিজৰ সপোনটো চুৰ কৰিবলৈ নিদিবা | পৰিস্থিতি যিয়েই নহওক, সদায় নিজৰ হৃদয়ৰ কথা শুনিবা |”
-------------------------------------------------------
যোগাত্মকভাৱে সমস্যাৰ সন্মুখীন হোৱা
(মূল ইংৰাজী গল্পৰ ভাৱানুবাদ)
এজন খেতিয়ক আৰু তেওঁৰ বুঢ়া খচ্চৰটোৰ কাহিনী |
এজন খেতিয়কৰ এটা বুঢ়া খচ্চৰ আছিল | এদিন খচ্চৰটো ভুলতে গৈ শুকান নাদ এটাত পৰিল | নাদটোত পানী হয় নাথাকে বা থাকিলেও একেবাৰে তলিত কেতিয়াবা অলপ থাকে | খেতিয়কজনে দেখিলে নাদ আৰু খচ্চৰ দুয়োটাৰে এতিয়া কোনো কাম নাই | গতিকে খচ্চৰটোৱে কষ্ট পাই থকাতকৈ তাক ইয়াতে পুতি মাৰি পেলোৱাই ভাল |
সেইমতে তেওঁ ওচৰ চুবুৰীয়াক মাতি সকলোকে লগাই দিলে নাদটো মাটি, পেলনীয়া বস্তু আদিৰে পুতি দিবলৈ | কাম আৰম্ভ হ’ল | নাদটো পুতি পেলাবলৈ চেষ্টা কৰা দেখি প্ৰথমতে খচ্চৰটোৱে বৰ ভয় খাইছিল | কিন্তু ক্ষন্তেকতে খচ্চৰটোৱে ভাবি পালে জীয়াই থাকিবলৈ কি কৰিব লাগিব | সেইমতে প্ৰতিবাৰে তাৰ পিঠিত মাটিৰ ওজন পৰাৰ লগে লগে সি গাটো জোকাৰি মাটিখিনি তাৰ পিঠিৰপৰা আঁতৰাই দিয়ে আৰু তাৰ পিছত মাটিখিনিৰ ওপৰত থিয় হৈ দিয়ে | প্ৰতিবাৰে মাটিখিনি পৰোতে পিঠিত সি খুব দুখ পায়, বাৰে বাৰে পৰি থকা মাটিৰ খুন্দাত তাৰ পিঠিয়েদি তেজ বৈ গৈছিল, কিন্তু সেই দুখ-কষ্টই তাৰ জীয়াই থকাৰ বাবে লোৱা সিদ্ধান্তক তলাব নোৱাৰিলে | নিজকে উত্সাহ দিবলৈ সি নিজকে নিজে ক’লে – “মই জীয়াই থাকিবই লাগিব, মই জীয়াই থাকিবই লাগিব |” অৱশেষত নাদটো মাটিৰে প্ৰায় ভৰি পৰিল আৰু লবেজান অৱস্থাত খচ্চৰটো নাদটোৰ পৰা ওলাই আহিল | একমাত্ৰ সাহসেৰে আৰু যোগাত্মকভাৱে সমস্যাৰ সন্মুখীন হোৱাৰ বাবেই খচ্চৰতো নিশ্চিত মৃত্যুৰ মুখৰপৰা সাৰি আহিল আৰু জীয়াই থাকিল |
---------------------------------------------------
পৰিশোধ কৰা হৈ গৈছে
(মূল ইংৰাজী গল্পৰ ভাৱানুবাদ)
এজন অতি দুখীয়া, কেও-কিছু নথকা লৰা আছিল | নামটো ৰবাৰ্ট | নিজৰ পঢ়া খৰছ উলিয়াবলৈ লৰাটোৱে মানুহৰ ঘৰে ঘৰে বস্তু বেচিছিল | যিকেইটা পইচা লাভ পায় সেইকেইটাৰে কোনোমতে নিজৰ পঢ়াৰ খৰচ উলিয়াই | এবাৰ দুপৰীয়া এঘৰত বস্তু বেচি থাকোতে তাৰ খুব ভোক লাগিল | হাতত সেইদিনা পইচাও নাছিল তাৰ | কিন্তু লাজতে সি মানুহঘৰত একো খুজিব নোৱাৰিলে | ভাবিলে পিছৰ ঘৰত কিবা এটা খাবলৈ বিচাৰিব |
পিছৰ ঘৰটোৰ দুৱাৰত মাত দিওঁতে ভিতৰৰ পৰা এগৰাকী অতি সুন্দৰ মহিলা ওলাই আহিল | লাজতে লৰাটোৱে মহিলাগৰাকীক খাবৰ বাবে একো খুজিব লোৱাৰিলে | তাৰ ঠাইত সি তেওঁক এগিলাচ পানী খুজিলে | মহিলাগৰাকীয়ে লৰাটোৰ ভোকাতুৰ মুখখন দেখি কিবা এটা বুজি পালে আৰু তাক ডাঙৰ গিলাচ এটাত এগিলাচ গাখীৰ খাবলৈ দিলে | গাখীৰখিনি খাই লৰাটোৱে মহিলাগৰাকীক সুধিলে – “এই গাখীৰখিনিৰ বাবে মই আপোনাক কি দিব লাগিব ?” মানুহগৰাকীয়ে ক’লে – “তুমি একো দিব নালাগে |” লৰাটোৱে ক’লে – “তেন্তে মই আপোনাক মোৰ হৃদয়েৰে ধন্যবাদ জনাইছো |” সেইদিনা সেই ঘৰটোৰ পৰা কৃতজ্ঞতাৰে ভৰা হৃদয় এখন লৈ ওলাই আহিছিল ৰবাৰ্ট |
বহুত বছৰৰ পিছত সেই মানুহগৰাকী এটা অতি কঠিন অসুখত পৰিল | সৰু চহৰখনৰ ডাক্টৰসকলে উপায়হীন হৈ মানুহগৰাকীক ডাঙৰ চহৰলৈ বিশেষজ্ঞ ডাক্টৰৰ ওচৰলৈ পঠাই দিলে | বিশেষজ্ঞ ডাক্টৰ ৰবাৰ্টক খবৰ দিয়া হ’ল | ডা: ৰবাৰ্টে যেতিয়া মানুহগৰাকী ক’ৰ পৰা আহিছে জানিলে তেওঁ উধাতু খাই আহিল | মানুহগৰাকীক দেখাৰ লগে লগে তেওঁ চিনি পালে | নিজৰ সমস্ত জ্ঞান আৰু অভিজ্ঞতা ব্যৱহাৰ কৰি তেওঁ মানুহগৰাকীক ভাল কৰি তুলিলে |
ডা: ৰবাৰ্টে আস্পতালৰ একাউণ্টচ্ বিভাগক অনুৰোধ কৰিলে সেই মানুহগৰাকীৰ চিকিত্সাৰ খৰচৰ বিলখন যেন প্ৰথম তেওঁলৈ পঠোৱা হয় | সেইমতে মানুহগৰাকীয়ে আস্পাতালত দিবলগীয়া টকাৰ বিলখন প্ৰথম ড: ৰবাৰ্টৰ ওচৰলৈ আহিল | ডা: ৰবাৰ্টে বিলখনৰ কাষত কিবা এটা লিখিলে আৰু মানুহগৰাকীৰ ওচৰলৈ পঠাই দিলে |
মানুহগৰাকীয়ে হিচাপখিনি চাবলৈকে ভয় কৰিছিল | কাৰণ তেওঁ জানিছিল যে এই টকাখিনি দিয়াৰ পিছত তেওঁ ধাৰত পোত যাব | ভয়ে ভয়ে তেওঁ বিলখন খুলিলে | টকাৰ অংকটো দেখি তেওঁৰ চকু কপালত উঠিল | তেনেতে বিলখনৰ কাষত ডা: ৰবাৰ্টৰ চহীৰে লিখি থোৱা কথাখিনিলৈ তেওঁৰ চকু গ’ল | তাত লিখা আছিল _ “টকাখিনি ইতিমধ্যে এগিলাচ গাখীৰেৰে পৰিশোধ কৰা হৈ গৈছে |”
--------------------------------------------------------
